The Concept of Identity/Ταυτότητα του ατόμου και ρόλος των γονέων

Identity of the Individual and the Role of Parents
The Concept of Identity

Identity is a multi-dimensional composition of elements that forms and evolves throughout an individual’s lifetime. It describes the lived experience of the self, shaped by social interaction. 
The concept of identity for an individual includes:
- Who they are: Their characteristics, values, beliefs, and ideals.
- How they see themselves: 

Their self-esteem, confidence, and self-image.
- How others see them: Their social role, relationships, and status in society.
Disciplines Studying Identity
- Psychology studies individual identity.
- Social Psychology focuses on collective identities.
- Anthropology examines cultural identities.
Therefore, identity encompasses psychological, social, and cultural dimensions, shaped within a framework of rules and values.
Identity Formation and Influencing Factors
Identity formation begins in childhood, peaks during adolescence, and is influenced by a variety of factors:

- Biological Factors: Gender, heredity, and physical health.

- Psychological Factors: Personality, emotional intelligence, and mental health.

- Social Factors: Family, friends, culture, and the society in which one lives.

The Role of Parents

Parents play a crucial role in shaping their children's identity. They can support this process in various ways:

1. Creating a Safe and Supportive Environment:

   - Loving and accepting their children unconditionally.

   - Encouraging autonomy and exploration.

   - Setting boundaries and teaching values.

   - Being honest and open with their children.

   - Resolving issues through dialogue.

2. Encouraging Self-Awareness:

   - Helping children understand their emotions.

   - Encouraging them to express their thoughts and opinions.

   - Supporting them in discovering their interests and talents.

3. Being Role Models:

   - Demonstrating healthy behaviors and values.

   - Managing their own emotions in healthy ways.

   - Taking responsibility for their actions.

4. Encouraging Healthy Relationships:

   - Teaching children how to build healthy relationships with others.

   - Modeling healthy relationships themselves.

   - Encouraging socialization and friendships.

5. Managing Challenges:

   - Being patient and understanding.

   - Offering guidance and support.

   - Helping children cope with difficulties and failures.

Conclusion

Identity formation is a lifelong journey. Parents can play a pivotal role in supporting their children as they discover who they are and the place they wish to hold in the world.

Additional Notes

- It is essential for parents to remember that every child is unique, and their identity will develop in its own way.

- Communication is vital. Dialogue with children about their thoughts, feelings, and experiences can have a positive impact on the formation of their identity.

All rights reserved©Aridaiaplace

Η έννοια της Ταυτότητας

Η ταυτότητα αποτελεί  μια πολυδιάστατη σύνθεση στοιχείων,  η οποία διαμορφώνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ατόμου, περιγράφει τη βιωμένη  αίσθηση του εαυτού ως αποτέλεσμα  όμως της κοινωνικής αλληλεπίδρασης.

Η έννοια της ταυτότητας περιλαμβάνει για το άτομο το

Ποιος είναι: Τα χαρακτηριστικά,  τις αξίες, τις πεποιθήσεις, καθώς και τα ιδανικά.

Πως βλέπει τον εαυτό του: Την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση και  την αυτοεικόνα.

Πως τον βλέπουν οι άλλοι: Τον κοινωνικό ρόλο, τις σχέσεις και τη θέση   στην κοινωνία.

Επιστήμες που μελετούν την ταυτότητα

Η ψυχολογία μελετά την ατομική ταυτότητα.

Η Κοινωνική Ψυχολογία τις συλλογικές ταυτότητες.

Η Ανθρωπολογία τις πολιτισμικές ταυτότητες.

Η ταυτότητα λοιπόν έχει ψυχολογική, κοινωνική και πολιτισμική διάσταση και  διαμορφώνεται αλληλένδετα σε ένα πλαίσιο κανόνων και αξιών.

Διαμόρφωση ταυτότητας και παράγοντες οι οποίοι την επηρεάζουν

Η διαμόρφωση της ταυτότητας ξεκινά από την παιδική ηλικία κορυφώνεται στην εφηβεία και επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες, όπως:

 Βιολογικοί παράγοντες: Το φύλο, η κληρονομικότητα και η σωματική μας υγεία.

Ψυχολογικοί παράγοντες: Η προσωπικότητα, η συναισθηματική μας νοημοσύνη και η ψυχική μας υγεία.

Κοινωνικοί παράγοντες: Η οικογένεια, οι φίλοι, ο πολιτισμός και η κοινωνία στην οποία ζούμε.

Ο ρόλος των γονέων

Οι γονείς παίζουν κρίσιμο ρόλο στη διαμόρφωση της ταυτότητας των παιδιών τους. Μπορούν να βοηθήσουν με διάφορους τρόπους:

1. Δημιουργώντας ένα ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον:

·         Να αγαπούν και να αποδέχονται τα παιδιά τους άνευ όρων.

·         Να ενθαρρύνουν την αυτονομία και την εξερεύνηση.

·         Να θέτουν όρια και να διδάσκουν αξίες.

·         Να είναι ειλικρινείς και ανοιχτοί με τα παιδιά τους.

Να λύνουν τα προβλήματα με διάλογο.

2. Ενθαρρύνοντας την αυτογνωσία:

·         Να βοηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν τα συναισθήματά τους.

·         Να τα ενθαρρύνουν να εκφράζουν τις σκέψεις και τις απόψεις τους.

·         Να τα βοηθούν να ανακαλύψουν τα ενδιαφέροντα και τα ταλέντα τους.

3. Όντας πρότυπα:

·         Να επιδεικνύουν υγιείς συμπεριφορές και αξίες.

·         Να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους με υγιή τρόπο.

·         Να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις πράξεις τους.

4. Ενθαρρύνοντας τις υγιείς σχέσεις:

·         Να διδάσκουν στα παιδιά πώς να χτίζουν υγιείς σχέσεις με τους άλλους.

·         Να αποτελούν πρότυπα για υγιείς σχέσεις.

·         Να ενθαρρύνουν την κοινωνικοποίηση και τις φιλίες.

5. Διαχειρίζοντας τις προκλήσεις:

·         Να είναι υπομονετικοί και κατανοητοί.

·         Να προσφέρουν καθοδήγηση και υποστήριξη.

·         Να βοηθούν τα παιδιά να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες και τις αποτυχίες.

Συμπερασματικά

Η διαμόρφωση της ταυτότητας είναι ένα συνεχιζόμενο ταξίδι που διαρκεί σε όλη τη ζωή. Οι γονείς μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην υποστήριξη των παιδιών τους καθώς ανακαλύπτουν ποιοι είναι και ποια θέση θέλουν να έχουν στον κόσμο.

Επιπλέον

·         Είναι σημαντικό οι γονείς να θυμούνται ότι κάθε παιδί είναι μοναδικό και η ταυτότητά του θα διαμορφωθεί με τον δικό του τρόπο.

·         Η επικοινωνία είναι απαραίτητη. Ο διάλογος με τα παιδιά για τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις εμπειρίες τους μόνο θετικό αντίκτυπο στη διαμόρφωση της ταυτότητάς τους μπορεί να έχει.

All rights reserved©Aridaiaplace

Συναισθηματική Νοημοσύνη και εμπλοκή των γονέων στην ανάπτυξή της

Συναισθηματική Νοημοσύνη εννοιολογική αποσαφήνιση 

 Η έννοια της συναισθηματικής νοημοσύνης μετά  τη δημοσίευση του πρώτου  βιβλίου του Daniel Goleman με τίτλο συναισθηματική νοημοσύνη (Emotional intelligence ) έγινε  πολύ δημοφιλής στην κοινωνία και την επιστημονική κοινότητα(Goleman, 1995).

   Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι  μια σύνθετη και πολύπλευρη  έννοια που περιλαμβάνει ικανότητες και δεξιότητες και είναι δύσκολο να οριστεί,  για το λόγο αυτό έχουν διατυπωθεί και πολλοί ορισμοί οι οποίοι αλληλοσυμπληρώνονται.

  Ένας ορισμός περιεκτικός και κατανοητός είναι ο ορισμός της Πλατσίδου, ο οποίος αναφέρει ότι ως έννοια η συναισθηματική νοημοσύνη περικλείει  ένα σύνολο ικανοτήτων και δεξιοτήτων που επιτρέπουν στον άνθρωπο, με σκοπό την προσωπική και κοινωνική του ανάπτυξη, να κατανοεί και να χειρίζεται  συναισθηματικές καταστάσεις, τις δικές του και των άλλων (Πλατσίδου, 2010).

 Έχει βρεθεί σχέση μεταξύ  συναισθηματικής νοημοσύνης των  γονέων και  ανάπτυξης της συναισθηματικής νοημοσύνης στα  παιδιά. 

Η σημασία της συναισθηματικής νοημοσύνης στα παιδιά ως προβλεπτικού παράγοντα της ομαλής εξέλιξης της ζωής τους είναι μεγάλη. Έτσι η αναγκαιότητα των προγραμμάτων ανάπτυξης συναισθηματικής νοημοσύνης στους γονείς, στα παιδιά και στους εκπαιδευτικούς είναι αδιαμφισβήτητη. Η συναισθηματική νοημοσύνη αποτελεί το θεμέλιο λίθο μιας ακολουθίας σημαντικών ικανοτήτων που επηρεάζουν σε καθημερινή βάση σχεδόν όλα όσα λέμε, καθώς και όλα όσα κάνουμε.  Η συναισθηματική νοημοσύνη μπορεί να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί.

Γονεϊκοί τύποι

  Ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο γονέας τη λύπη, τον φόβο το θυμό και γενικά τα συναισθήματα, τόσο τα δικά του όσο και των παιδιών του, αντικατοπτρίζει το είδος της διαπαιδαγώγησης που ασκεί και το γονεϊκό τύπο στον οποίο ανήκει. Αναφέρεται δηλαδή στον τρόπο που  ένας γονέας καθορίζει το συνολικό κλίμα που επικρατεί στην οικογένειά του, το οποίο αντανακλά τις αξίες, τα πρότυπα και τις συμπεριφορές που θα μεταβιβάσει στα παιδιά του (Darlling & Steinberg, 1993).

 Το είδος της διαπαιδαγώγησης που ασκούν οι γονείς στα παιδιά τους, έχει αντίκτυπο στη συναισθηματική τους νοημοσύνη και στην απόκτηση δεξιοτήτων ζωής προκειμένου να ανταπεξέλθουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις απαιτήσεις της ζωής τους. (Goleman, 1995)

Αποστασιοποιημένοι γονείς

 Αποστασιοποιημένοι είναι οι γονείς οι οποίοι παραβλέπουν, αγνοούν και αντιμετωπίζουν ως ασήμαντα  τα συναισθήματα των παιδιών τους. Αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή: δεν αναγνωρίζουν τα συναισθήματα τα δικά τους και των παιδιών τους, δεν αντέχουν τα αρνητικά συναισθήματα των παιδιών τους, αισθάνονται άβολα, φοβούνται, πιέζονται, πιστεύουν ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι επιβλαβή κ.α.

Τα παιδιά των αποστασιοποιημένων γονέων  μαθαίνουν από τη στάση των γονέων τους ότι τα συναισθήματά τους είναι λανθασμένα, ακατάλληλα, δίχως αξία. Επίσης αντιλαμβανόμενα  μ’ αυτόν τον τρόπο τα συναισθήματά τους μπορεί να πιστέψουν ότι κάτι δεν πάει καλά με την ίδια τη φύση τους ( Gottman, 1997).  

Οι «επικριτικοί-αποδοκιμαστικοί»

Είναι οι γονείς οι οποίοι αποδοκιμάζουν και επικρίνουν τη συναισθηματική έκφραση των παιδιών τους, επιπλήττουν, πειθαρχούν ή τιμωρούν το παιδί τους για την έκφραση των αρνητικών ή θετικών συναισθημάτων του, πιστεύουν ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι δείγμα κακού χαρακτήρα, ενδιαφέρονται κυρίως για την υπακοή του παιδιού και τελικά έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τους αποστασιοποιημένους γονείς  αλλά με περισσότερο αρνητικό τρόπο. Τα αποτελέσματα της επικριτικής αποδοκιμαστικής διαπαιδαγώγησης είναι περίπου τα ίδια με τα αποτελέσματα της αποστασιοποιημένης διαπαιδαγώγησης ( Gottman, 1997).

Οι «επιτρεπτικοί- παραχωρητικοί»

Επιτρεπτικοί-παραχωρητικοί είναι οι γονείς που επιτρέπουν την οποιαδήποτε έκφραση συναισθημάτων στα παιδιά τους, δε τους θέτουν όρια, δεν τα διδάσκουν μεθόδους επίλυσης προβλημάτων, πιστεύουν ότι δεν μπορεί να κάνει κανείς κάτι για τη διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων. Η επιτρεπτική-παραχωρητική διαπαιδαγώγηση κάνει τα παιδιά να μη μαθαίνουν να χειρίζονται τα συναισθήματά τους, να  δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν και να μην κάνουν φίλους.(Gottman, 1997).

Οι συναισθηματικοί μέντορες

Οι συναισθηματικοί μέντορες σέβονται τα συναισθήματα των παιδιών τους, θεωρούν την έκφραση αρνητικών συναισθημάτων από τα παιδιά ως πηγή για διδασκαλία συναισθηματικής αγωγής, αναγνωρίζουν τα δικά τους συναισθήματα και των παιδιών τους, θέτουν όρια και διδάσκουν αποδεκτές εκφράσεις συναισθημάτων, διδάσκουν στα παιδιά τους δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων και γενικά ακούν και συναισθάνονται τα παιδιά τους. Η συναισθηματική αγωγή στα παιδιά έχει εξαιρετικά αποτελέσματα κατ’ αρχάς μαθαίνουν να εμπιστεύονται και να χειρίζονται τα συναισθήματά τους, αλλά και να λύνουν τα προβλήματά τους. Επίσης αποκτούν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση, αναπτύσσουν σημαντικές ικανότητες μάθησης και έχουν καλές σχέσεις με τους άλλους (Gottman, 1997).

Κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών

Ο αιώνας που διανύουμε αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς, έτσι τα παιδιά καθώς μεγαλώνουν, καλούνται να ανταποκριθούν στις επιτάξεις της όχι μόνο με την ανάπτυξη της λογικής σκέψης, αλλά και  της συναισθηματικής νοημοσύνης.

Η κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών περιλαμβάνει την καλλιέργεια και βελτίωση όλων των ικανοτήτων τους, οι οποίες θα τα βοηθήσουν να διαχειρίζονται δυσκολίες στις διαπροσωπικές  και ενδοπροσωπικές τους σχέσεις, αλλά και στην καθημερινότητά τους γενικότερα με αποτελεσματικό τρόπο (Gottman,1997). Συγκεκριμένα πρόκειται για ικανότητες  όπως το να επιβάλλονται στις παρορμήσεις τους, να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, αλλά και να αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα των άλλων, να εμπιστεύονται και να εκτιμούν τον εαυτό τους, να επικοινωνούν και να συνεργάζονται σωστά, να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες αλλά και την προσωπική τους ευθύνη, να ρυθμίζουν τη διάθεσή τους και να εμποδίζουν την απογοήτευση να καταπνίξει την ικανότητά τους για σκέψη , να ζητούν βοήθεια όταν την χρειάζονται  κ.α.(Goleman, 1995).

 Είναι πολύ σημαντικό, οι γονείς να δείχνουν ενσυναίσθηση στα παιδιά τους, τις φορές που αυτά εκφράζουν αρνητικά συναισθήματα και να τα βοηθούν να τα διαχειριστούν, έτσι δημιουργούν μ’ αυτά γέφυρες αφοσίωσης και στοργής (Gottman, 1997).

 Η  συναισθηματική νοημοσύνη των γονέων επηρεάζει την ανάπτυξη των παιδιών;

 Από τη στιγμή της γέννησής του το παιδί δε σταματά να αλληλεπιδρά με το περιβάλλον και περισσότερο με τους γονείς. Οι γονείς είναι αυτοί που θα καλύψουν  τις βιολογικές και συναισθηματικές  ανάγκες του παιδιού. Η  συναισθηματική ζεστασιά που λαμβάνει το παιδί από το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει την ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης του.

Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται οι γονείς στα παιδιά τους ασκεί μεγάλη επίδραση στη συναισθηματική ζωή των παιδιών τους. Το να έχουν τα παιδιά γονείς με υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη είναι από μόνο του εξαιρετικά ευεργετικό για αυτά(Goleman, 1995).

  Συμπερασματικά: 

Ως ένα βαθμό η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών καθορίζεται από την ιδιοσυγκρασία (δηλ. από τα έμφυτα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας), αλλά διαμορφώνεται επίσης από τις αλληλεπιδράσεις του παιδιού με το οικογενειακό,  κοινωνικό και εκπαιδευτικό  περιβάλλον. 

 Η  αγάπη των γονέων  προς τα παιδιά δεν αρκεί, απαιτείται και η συναισθηματική αγωγή  για την αρμονική ανάπτυξή τους κοινωνικά και συναισθηματικά. 

 Οι γονείς για να αναπτύξουν τη συναισθηματική αγωγή στα παιδιά τους, θα πρέπει να έχουν επίγνωση των δικών τους συναισθημάτων και να γνωρίζουν και να επιδεικνύουν συγκεκριμένες συμπεριφορές  αυτοελέγχου, ενεργητικής  ακρόασης, ενσυναίσθησης,  και επίλυσης προβλημάτων (Gottman, 1997).

Μη επαγγελματική χρήση. 

Μόνο για σκοπούς ενημέρωσης και με αναφορά του δημιουργού.

                               https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/ 

Βιβλιογραφικές αναφορές

Alegre, A.(2011). Parenting Styles and Children’s Emotional Intelligence :What We Know?, The Family Journal,19(1),56-62.  https://doi.org/10.1177/1066480710387486.

Argyriou, E., Bakoyannis, G., & Tantaros, S. (2016). Parenting styles and trait emotional intelligence in adolescence. Scandinavian Journal of Psychology, 57(1), 42-49.  https://doi.org/10.1111/sjop.12266.

Asghari, M., & Besharat, M. (2011). The relation of perceived parenting with emotional intelligence. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 30, 231-235. https://doi.org/10.1016/j.sbspro.2011.10.046.

Barber, BK, Stolz, HE, Olsen, JA, Collins, WA, & Burchinal, M. (2005). Γονική υποστήριξη, ψυχολογικός έλεγχος και έλεγχος συμπεριφοράς: Αξιολόγηση της συνάφειας με το χρόνο, τον πολιτισμό και τη μέθοδο. Μονογραφίες της κοινωνίας για έρευνα στην ανάπτυξη των παιδιών , i-147.

Darling, N., & Steinberg, L. (1993). Parenting style as context: An integrative model. Psychological bulletin, 113(3), 487.

Goleman, D. (1995). Η συναισθηµατική νοημοσύνη γιατί το «EQ» είναι πιο σημαντικό από το «IQ» , Αθήνα: Πεδίο.

Gottman, J. (1997). Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών: Πώς να μεγαλώσουμε    παιδιά με συναισθηματική νοημοσύνη. Αθήνα : Πεδίο.

Karavasilis, L., Doyle, A. B., & Markiewicz, D. (2003). Associations between parenting style and attachment to mother in middle childhood and adolescence. International Journal of Behavioral Development, 27(2), 153-164. https://doi.org/10.1080/0165025024400015.

 Kotaman, H. (2016) Turkish prospective early childhood teachers’ emotional intelligence level and its relationship to their parents’ parenting styles, Teacher Development, 20(1), 106-122.  https://doi.org/10.1080/13664530.2015.1101391

Κραββαρίτη, Ε.(2009). Διερεύνηση της σχέσης μεταξύ γονεϊκής τυπολογίας και συναισθηματικής νοημοσύνης σε ελληνόπουλα ηλικίας 15 ετών.(Αδημοσίευτη μονογραφία) Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, Αθήνα.

 Lekaviciene,R.& Antiniene,D.(2016) High Emotional intelligence : Family psychosocial Factors, Procedia-Social and Behavioral Sciences, 217,609-617. https://doi.org/10.1016/j.sbspro.2016.02.066 .

 

Lengua, J. (2006). Growth in temperament and parenting as predictors of adjustment during children's transition to adolescence. Developmental Psychology, 42(5), 819–832.  https://doi.org/10.1037/0012-1649.42.5.819.

  Lim, A., You, S. &Ha, D. (2015) Parental Emotional Support and Adolescent Happiness: Mediating Roles of Self-Esteem and Emotional Intelligence. Applied Research Quality Life, 10,631-646.  https://doi.org/10.1007/s11482-014-9344-0

Nelis, D., Quoidbach, J., Mikolajczak, M. & Hansenne, M.(2009). Increasing emotional intelligence: (How) is it possible? Personality and Individual Differences, 47(1), 36-41. ISSN 0191-8869.

Pears, K. C., & Moses, L. J. (2003). Demographics, parenting, and theory of mind in preschool children. Social Development, 12(1), 1-20.

Πλατσίδου, Μ. (2010) Η συναισθηματική νοημοσύνη: θεωρητικά μοντέλα, τρόποι μέτρησης και εφαρμογές στην εκπαίδευση και στην εργασία.Αθήνα: Gutenberg.

 Ruffman, Τ., Perner, J., & Parkin, L. (1999).  How Parenting Style Affects False Belief Understanding. Social Development, 8(3), 395-411 .  https://doi.org/10.1111/1467-9507.00103.

Ryan, R. M., Deci, E. L., Grolnick, W. S., & La Guardia, J. G. (2006). The Significance of Autonomy and Autonomy Support in Psychological Development and Psychopathol% ogy, V in D. Cicchetti and D. Cohen (Eds.), Developmental Psychopathology, 1.

 Saarni, C. (1997). Coping with aversive feelings. Motivation and emotion, 21(1), 45-63. Sheridan, S. M., Knoche, L. L., Edwards, C. P., Bovaird, J. A., & Kupzyk, K. A. (2010). Parent engagement and school readiness: Effects of the Getting Ready intervention on preschool children's social–emotional competencies. Early education and development, 21(1), 125-156.

 Strayer, J and Roberts, W.(2004) Children's anger, emotional expressiveness, and empathy: Relations with parent's empathy, emotional expressiveness, and parenting practices. [ed.] Blackwell. Social development.  Vol. 2, 13, pp. 229254.

 Suldo, S. M., & Huebner, E. S. (2004). Does life satisfaction moderate the effects of stressful life events on psychopathological behavior during adolescence?. School Psychology Quarterly, 19(2), 93.

Sillick, T. J., & Schutte, N. (2006). Emotional intelligence and self-esteem mediate between perceived early parental love and adult happiness. E-Journal of Applied Psychology.

 Wang, Q., Pomerantz, E. M., & Chen, H. (2007). The role of parents’ control in early adolescents’ psychological functioning: A longitudinal investigation in the United States and China. Child development, 78(5), 1592-1610.

Williams, K., Ciarrochi, J. & Heaven, P.(2012). Inflexible parents, inflexible kids: A 6 year longitudinal study of parenting style and the development of psychological flexibility in adolescents. Journal of Youth and Adolescence. 41(8), 1053-1066.